Οδεύοντας προς την ιδιωτικοποίηση της υγείας

Τα νοσοκομεία γεμάτα κόσμο. Γεμάτα τα ράντζα μετά την εφημερία. Φάρμακα με το σταγονόμετρο.

Ένας διάλογος της καθημερινότητας του διαδρόμου του Νοσοκομείου,

‘’Θα έχει σήμερα αλβουμίνη;  Το  C……….  θα το έχουμε μέχρι το μεσημέρι ; 

Αν δεν βρούμε τι θα γίνει;

Τρέχα  πάλι στο τηλέφωνο, προϊσταμένη.

Τι θα γίνει με τις εξετάσεις;

Σ ένα μήνα;

Πότε θα έχουμε αντιδραστήρια;

Έχει κανείς χαρτομάντιλο;’’

Κάθε τόσο κι ένας ανασφάλιστος. Τι να τον κάνεις; Πως θα πληρώσει λιγότερα;

Ποιος χρειάζεται εδώ να δράσει, εφόσον η δικαιοσύνη, o φρουρός της κοινότητας, αποκοιμήθηκε;

Η χρηματοδότηση της Δημόσιας υγείας  είναι στην λίστα των μη αναγκαίων, για την κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης. Προτεραιότητα της, σε περίοδο οικονομικής κρίσης, είναι η διάσωση του τραπεζικού συστήματος, γιατί αυτό στηρίζει και μέσα από αυτό υπάρχει,  το κυρίαρχο πολιτικοκοινωνικό μοντέλο.

Και φυσικά, δεν είναι ζήτημα μνημονιακό. Είναι μια καθαρή πολιτική επιλογή ενός μεταλλαγμένου προς την υπηρεσία του κέρδους, ούτε καν, κατ επίφαση, σοσιαλιστικού κομματισμού.  

Είναι φανερή πια η πρόθεση του υπουργείου υγείας να κατευθύνει τον άρρωστο και το χρήμα, στις ιδιωτικές μονάδες υγείας.  Όλα τα άλλα  που ισχυρίζεται και διαρρηγνύει τα ιμάτια του ο κ. Λοβέρδος είναι για το θέαμα . Ας μας πει  λοιπόν ο υπουργός, πόσους ασθενείς ‘’σηκώνει’’ το οικονομικό του πρόγραμμα για τα νοσοκομεία και με όρους ‘’αξιοπρεπούς’’ κατάρρευσης  του δημόσιου συστήματος υγείας και του κοινωνικού κράτους, τους υπόλοιπους να τους παραπέμψουμε στα ιδιωτικά θεραπευτήρια και να μεταφέρουμε το κόστος στα  ασφαλιστικά ταμεία και τελικά στη τσέπη του αρρώστου.

Ο γιατρός  είναι στο νοσοκομείο για να καταναλώνει το χρόνο και την ενέργεια του για τον άρρωστο και όχι για το άρρωστο σύστημα, ψάχνοντας φάρμακα, υλικά, αντιδραστήρια για εξετάσεις και χαρτί για να σκουπίσει τα χέρια του. Ούτε αντέχει να προσφέρει λιγότερη ιατρική από αυτή που του υποβάλλει η συνείδηση και η γνώση του. Οι γιατροί είναι, ηθικά, πολύ  πιο μπροστά από την οικονομική  πολιτική του υπουργείου και της κυβέρνησης, όσο κι αν προσπαθεί ο υπουργός και οι συνακόλουθοι, να διαβάλλει ολόκληρο το ιατρικό σώμα, εστιάζοντας σε μεμονωμένες περιπτώσεις.

Ο ρόλος τους  σαν κοινωνικά όντα και  επιστήμονες στην υπηρεσία της ατομικής και συλλογικής υγείας, είναι να προασπίζουν τα συμφέροντα του ασθενούς, να  ενημερώνουν για πιθανή βλάβη της υγείας του και να διαμαρτύρονται και επαναστατούν, αν θεωρήσουν ότι συμβαίνει αυτό ως σταθερό γεγονός. Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε για τους ασθενείς μας, ποιότητα υγείας τριτοκοσμικής χώρας.

Μας απειλήσατε με πειθαρχικό, αν καταγγέλλουμε τις ελλείψεις. Θα περιμέναμε να το κάνετε στην αντίθετη περίπτωση. Αν δεν προασπίζαμε τα συμφέροντα του αρρώστου. Γιατί αυτό προσπαθούμε να κάνουμε με τις καταγγελίες έλλειψης φαρμάκων και υγειονομικού υλικού.

Πριν μερικά μόνο χρόνια, επικράτησε  στην Ευρώπη, κοινωνικοπολιτικά, η επιλογή της υπεράσπισης και στήριξης του κοινωνικού κράτους. Αποτέλεσμα ενός παγκόσμιου πολέμου και αιματηρών κοινωνικών αγώνων.  Η πρώτη οικονομική κρίση ανέδειξε ως κυρίαρχο πρόβλημα, το κόστος για την διατήρηση του. Παρά το ότι προηγείται κατά πολύ το κόστος των στρατιωτικών εξοπλισμών και της έρευνας  για την τεχνολογία. Οι αποφάσεις που πάρθηκαν τότε, ελλείψει φυσικά των άμεσα ενδιαφερόμενων και έφτασαν τώρα να καθορίσουν την πολιτική υγείας στη χώρα μας, έδωσαν προτεραιότητα στα ‘άλλα έξοδα’ κι έτσι ενώ εμείς παράγουμε το χρήμα δεν έχουμε το δικαίωμα της επιλογής της διάθεσης του.

Μετράει ο Λιαρόπουλος γιατρούς και κλίνες και υπολογίζει μαζί  και τους ειδικευόμενους υπό εκπαίδευση, για να υπερτονίσει την περίσσεια(!)  ιατρικού προσωπικού. Γνωρίζει συγχρόνως ότι οι αναλογίες είναι σε τελείως διαφορετικό  επίπεδο  στα επαρχιακά νοσοκομεία που χειρίζονται τον μεγαλύτερο όγκο των ασθενών, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατον να εφημερεύουν με ασφαλές πρόγραμμα. Η δραστηριότητα ενός τμήματος δεν περιορίζεται εξάλλου στις νοσηλευτικές κλίνες, εφόσον ένα τμήμα λειτουργεί εξωτερικά ιατρεία, χειρουργεία, συμβουλευτική για ασθενείς άλλων τμημάτων, ερευνητικό και εκπαιδευτικό έργο, διαγωνισμούς αναλώσιμων υλικών, εισηγήσεις και κρίσεις για νέες προσλήψεις, γραφειοκρατία απίστευτη και δουλειά λάντζας τραγική. Για να κάνεις φυσικά κοινωνική πολιτική, χρειάζεται να είσαι όν κοινωνικό. Κι αυτό πάλι σημαίνει να είσαι υπερασπιστής της βελτίωσης της κοινωνικής δομής όπου στηρίζεσαι και όπου έχεις ανθρώπινη υπόσταση. Να υπερασπίζεσαι τη ζωή και την προοπτική της.

Ακόμη και στον θάνατο μπροστά, να μπορείς να σταθείς με την αξιοπρέπεια που κερδίζεις, με το να συνεχίζεις να είσαι  ζωή. 

Αν όχι, είσαι εχθρικά κείμενος ή έχεις έλλειψη επίγνωσης .

Θα ήθελα να γνώριζα κύριε υπουργέ αν έχετε επίγνωση,

πως νοιώθει ο άρρωστος που ψάχνει μόνος του, ενώ νοσηλεύεται, το φάρμακο που θα του σώσει τη ζωή ή που αναβάλλεται το χειρουργείο του από έλλειψη υλικών.

Δεν  είναι πολύ σημαντικό για σας. Αντιλαμβάνομαι ότι έχετε άλλες  προτεραιότητες.

Αλλά δεν μιλάμε για συναίσθημα εδώ κ. υπουργέ. Για ανθρώπινα δικαιώματα μιλάμε. Και για το τι πιθανότητες έχει κάποιος να επιβιώσει στο σύστημα υγείας που έχετε επιβάλλει.

Κανείς λαός, πρέπει να γνωρίζετε,  δεν δέχεται για πολύ την απώλεια της αξιοπρέπειας του.

Ειρήνη Νταουντάκη

γιατρός στο Νοσ. Ρεθύμνου