ΑΝΔΡΕΑΣ ΞΑΝΘΟΣ
(Υgeianet)
Ένα χρόνο μετά το «εθνοσωτήριο» Μνημόνιο κανείς πια –εκτός από την παραπαίουσα κυβέρνηση και τα αναιδή «παπαγαλάκια» της - δεν έχει αυταπάτες για το που πάνε τα πράγματα στη χώρα.
Η οικονομική χρεωκοπία μπορεί να είναι ακόμα «ελεγχόμενη» αλλά η κοινωνική χρεωκοπία είναι ήδη παρούσα . Και αυτό δεν είναι πια σχήμα λόγου, δεν είναι στατιστική , δεν είναι αφηρημένη ανάλυση .
Δεν υπάρχει γενικά και αόριστα ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση. Υπάρχουν γύρω μας , στο εργασιακό, φιλικό και οικογενειακό μας περιβάλλον, συγκεκριμένοι άνεργοι, απολυμένοι, επισφαλώς εργαζόμενοι, επαγγελματίες που αντιμετωπίζουν το φάσμα της οικονομικής καταστροφής και της απόλυτης ένδειας. Δεν υπάρχουν μόνο στοιχεία , ποσοστά, δείκτες. Αυτοί που δυστυχούν είναι άνθρωποι με πρόσωπο, με ανάγκες που δεν καλύπτονται, με αξιοπρέπεια που καταρρακώνεται, με πληγωμένη αυτοεκτίμηση .
Σύμφωνα με την Φωτεινή Τσαλίκογλου , το κυρίαρχο συναίσθημα σήμερα είναι μια «άγρια μελαγχολία» , ένας ιδιόμορφος συνδυασμός οργής και θλίψης.
Οργής για την «κατ’ εξακολούθησιν» κοροϊδία, για την οφθαλμοφανή αδικία, για την προκλητική ιδιοτέλεια και ατιμωρησία , για την αλαζονική εικόνα της εξουσίας και την προσβλητική για τη νοημοσύνη μας διαστρέβλωση της πραγματικότητας.
Αλλά και κατάθλιψης ταυτόχρονα , για την αδυναμία αποτελεσματικής άμυνας , για το περιορισμένο εύρος και την αναποτελεσματικότητα των μέχρι σήμερα αντιδράσεων , για την μειονεκτική θέση των εργαζομένων απέναντι στον «οδοστρωτήρα» του Μνημονίου που χωρίς αναστολές οδηγεί η κυβέρνηση πάνω από το κοινωνικό σώμα.
Υπάρχει αντίδοτο σ’αυτή την κρίση συλλογικής αυτοπεποίθησης και απελπισίας ;
Προφανώς δεν υπάρχει η μαγική συνταγή της κοινωνικής αφύπνισης.
Υπάρχουν όμως δύο στοιχεία που αυτή την περίοδο οφείλουμε να διαφυλάξουμε , να αναθερμάνουμε και να πολλαπλασιάσουμε :
Τη συλλογική αντίσταση και την κοινωνική αλληλεγγύη.
Είναι η μόνη πολιτικά ορθή απάντηση στη βαρβαρότητα που εδραιώνεται σιγά-σιγά.
Χωρίς συλλογικότητα και αλληλεγγύη είμαστε κυριολεκτικά χαμένοι.
Χωρίς σθεναρή αντίσταση δεν υπάρχει «αντίπαλο δέος» .
Χωρίς έμπρακτη αλληλεγγύη η κοινωνία μένει ανυπεράσπιστη, ανασφαλής και έμφοβη , γίνεται ευένδοτη στο λαϊκισμό, την ξενοφοβία, τη μισαλλοδοξία.
Αυτοί που χωρίς καμιά πολιτική και κοινωνική νομιμοποίηση ξεθεμελιώνουν κάθε κοινωνική κατάκτηση σ’ αυτή τη χώρα , είναι αδίστακτοι. Δεν εξορθολογίζουν , κατεδαφίζουν. Δεν βάζουν τάξη , ισχυροποιούν την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Δεν αποκαθιστούν αδικίες , εντείνουν τις ανισότητες. Είναι αποφασισμένοι να ξεπουλήσουν ότι μπορούν ή για την ακρίβεια να ιδιωτικοποιήσουν ότι τους επιτρέψουμε . Το Δημόσιο Σχολείο , το Δημόσιο Πανεπιστήμιο , το Δημόσιο Σύστημα Υγείας, την Κοινωνική Ασφάλιση , το Κοινωνικό Κράτος , τις Δημόσιες Επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας , όλες τις βασικές υποδομές της χώρας .
Αποστρέφονται κάθε τι το Δημόσιο , όχι επειδή έχουν ενοχές για το πελατειακό σύστημα, τη σήψη και τη διαφθορά που οι ίδιοι εξέθρεψαν, ανέχτηκαν και συγκάλυψαν , αλλά επειδή είναι «αλλεργικοί» προς κάθε τι που σηματοδοτεί το συλλογικό συμφέρον, τις κοινωνικές ανάγκες , τη μη ιδιωτική σφαίρα , το δημόσιο «χώρο» . Επειδή είναι πια «φύσει» και «θέσει» νεοφιλελεύθεροι.
Την ώρα που αυξάνεται η ζήτηση για αναβαθμισμένη δημόσια περίθαλψη , η κυβέρνηση και ο Υπουργός Υγείας κάνουν ότι μπορούν για τη λειτουργική κατάρρευση του ΕΣΥ. Δεν υπονομεύουν απλώς τα μισθολογικά, εργασιακά και ασφαλιστικά μας δικαιώματα . Μας στερούν τη δυνατότητα να κάνουμε με αξιόπιστο τρόπο τη δουλειά μας γιατί αυτό είναι φθηνότερο. Με μοναδικό στόχο την περικοπή κατά 40% του λειτουργικού κόστους του ΕΣΥ , αφήνουν τα νοσοκομεία χωρίς προσωπικό ( με ακραίο παράδειγμα την αδυναμία του Ακτινολογικού Εργαστηρίου να καλύψει την πρωινή βάρδια στην εφημερία της περασμένης Κυριακής ) , χωρίς ή με κακής ποιότητας υλικά , χωρίς επάρκεια αποτελεσματικών φαρμάκων , χωρίς σύγχρονο εξοπλισμό ( με αξονικούς τομογράφους που είναι κάθε τόσο εκτός λειτουργίας ) , χωρίς ανάσα για τους ανθρώπους που - σε πείσμα των προσβλητικών χαρακτηρισμών και της απαξιωτικής μεταχείρισης από την πολιτική εξουσία - μοχθεί καθημερινά για το καλύτερο.
Αυτή η πολιτική είναι κυριολεκτικά «ανθυγιεινή» , έχει κόστος στην ποιότητα της παρεχόμενης περίθαλψης , ιδιαίτερα των φτωχών ανθρώπων. Ήδη υπάρχουν στοιχεία ( βλ. έρευνα του Κέντρου Μελετών Υπηρεσιών Υγείας) που δείχνουν ότι εδώ και ένα χρόνο 4 στους 10 Έλληνες με χαμηλά εισοδήματα στερούνται λόγω οικονομικής ανέχειας ακόμα και βασικές ιατρικές υπηρεσίες ( εμβολιασμοί παιδιών, οδοντιατρική φροντίδα, συστηματική παρακολούθηση και θεραπεία χρόνιων νοσημάτων κλπ) . Αυτή η εξέλιξη που αποτελεί μια πραγματική «υγειονομική βόμβα» στα θεμέλια της κοινωνίας , δεν φαίνεται να συγκινεί κανένα.
Γι’αυτό και σήμερα προέχει η αλλαγή πορείας. Η συνολική αμφισβήτηση του «μνημονιακού μονόδρομου». Γιατί είναι για παράδειγμα αποδεκτό να ενισχύονται πάλι οι τράπεζες με 30 δισ. ( με τη μορφή εγγυήσεων) και να αφήνονται στο έλεος της κρίσης οι άνεργοι, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις , τα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία, οι κοινωνικές δομές , το «βοήθεια στο σπίτι» , τα προνοιακά επιδόματα ;
Η αυριανή απεργία έχει ένα ισχυρό συμβολισμό :
Απέναντι στη βαρβαρότητα του Μνημονίου δεν υπάρχει συντεχνιακή διεκδίκηση, δεν υπάρχει στενό κλαδικό συμφέρον. Όλοι οι εργαζόμενοι και όλα τα συλλογικά αγαθά βρίσκονται στο στόχαστρο.
Αυτό που χρειάζεται επειγόντως είναι η συλλογική συνείδηση της κοινωνίας ότι μπορεί να αλλάξει τη μοίρα της , ότι μπορούν οι άνθρωποι με τον αγώνα και την αυτενέργεια τους να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους.
Ο Ανδρέας Ξανθός είναι μέλος του ΓΣ της ΟΕΝΓΕ
(Υgeianet)
Ένα χρόνο μετά το «εθνοσωτήριο» Μνημόνιο κανείς πια –εκτός από την παραπαίουσα κυβέρνηση και τα αναιδή «παπαγαλάκια» της - δεν έχει αυταπάτες για το που πάνε τα πράγματα στη χώρα.
Η οικονομική χρεωκοπία μπορεί να είναι ακόμα «ελεγχόμενη» αλλά η κοινωνική χρεωκοπία είναι ήδη παρούσα . Και αυτό δεν είναι πια σχήμα λόγου, δεν είναι στατιστική , δεν είναι αφηρημένη ανάλυση .
Δεν υπάρχει γενικά και αόριστα ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση. Υπάρχουν γύρω μας , στο εργασιακό, φιλικό και οικογενειακό μας περιβάλλον, συγκεκριμένοι άνεργοι, απολυμένοι, επισφαλώς εργαζόμενοι, επαγγελματίες που αντιμετωπίζουν το φάσμα της οικονομικής καταστροφής και της απόλυτης ένδειας. Δεν υπάρχουν μόνο στοιχεία , ποσοστά, δείκτες. Αυτοί που δυστυχούν είναι άνθρωποι με πρόσωπο, με ανάγκες που δεν καλύπτονται, με αξιοπρέπεια που καταρρακώνεται, με πληγωμένη αυτοεκτίμηση .
Σύμφωνα με την Φωτεινή Τσαλίκογλου , το κυρίαρχο συναίσθημα σήμερα είναι μια «άγρια μελαγχολία» , ένας ιδιόμορφος συνδυασμός οργής και θλίψης.
Οργής για την «κατ’ εξακολούθησιν» κοροϊδία, για την οφθαλμοφανή αδικία, για την προκλητική ιδιοτέλεια και ατιμωρησία , για την αλαζονική εικόνα της εξουσίας και την προσβλητική για τη νοημοσύνη μας διαστρέβλωση της πραγματικότητας.
Αλλά και κατάθλιψης ταυτόχρονα , για την αδυναμία αποτελεσματικής άμυνας , για το περιορισμένο εύρος και την αναποτελεσματικότητα των μέχρι σήμερα αντιδράσεων , για την μειονεκτική θέση των εργαζομένων απέναντι στον «οδοστρωτήρα» του Μνημονίου που χωρίς αναστολές οδηγεί η κυβέρνηση πάνω από το κοινωνικό σώμα.
Υπάρχει αντίδοτο σ’αυτή την κρίση συλλογικής αυτοπεποίθησης και απελπισίας ;
Προφανώς δεν υπάρχει η μαγική συνταγή της κοινωνικής αφύπνισης.
Υπάρχουν όμως δύο στοιχεία που αυτή την περίοδο οφείλουμε να διαφυλάξουμε , να αναθερμάνουμε και να πολλαπλασιάσουμε :
Τη συλλογική αντίσταση και την κοινωνική αλληλεγγύη.
Είναι η μόνη πολιτικά ορθή απάντηση στη βαρβαρότητα που εδραιώνεται σιγά-σιγά.
Χωρίς συλλογικότητα και αλληλεγγύη είμαστε κυριολεκτικά χαμένοι.
Χωρίς σθεναρή αντίσταση δεν υπάρχει «αντίπαλο δέος» .
Χωρίς έμπρακτη αλληλεγγύη η κοινωνία μένει ανυπεράσπιστη, ανασφαλής και έμφοβη , γίνεται ευένδοτη στο λαϊκισμό, την ξενοφοβία, τη μισαλλοδοξία.
Αυτοί που χωρίς καμιά πολιτική και κοινωνική νομιμοποίηση ξεθεμελιώνουν κάθε κοινωνική κατάκτηση σ’ αυτή τη χώρα , είναι αδίστακτοι. Δεν εξορθολογίζουν , κατεδαφίζουν. Δεν βάζουν τάξη , ισχυροποιούν την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Δεν αποκαθιστούν αδικίες , εντείνουν τις ανισότητες. Είναι αποφασισμένοι να ξεπουλήσουν ότι μπορούν ή για την ακρίβεια να ιδιωτικοποιήσουν ότι τους επιτρέψουμε . Το Δημόσιο Σχολείο , το Δημόσιο Πανεπιστήμιο , το Δημόσιο Σύστημα Υγείας, την Κοινωνική Ασφάλιση , το Κοινωνικό Κράτος , τις Δημόσιες Επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας , όλες τις βασικές υποδομές της χώρας .
Αποστρέφονται κάθε τι το Δημόσιο , όχι επειδή έχουν ενοχές για το πελατειακό σύστημα, τη σήψη και τη διαφθορά που οι ίδιοι εξέθρεψαν, ανέχτηκαν και συγκάλυψαν , αλλά επειδή είναι «αλλεργικοί» προς κάθε τι που σηματοδοτεί το συλλογικό συμφέρον, τις κοινωνικές ανάγκες , τη μη ιδιωτική σφαίρα , το δημόσιο «χώρο» . Επειδή είναι πια «φύσει» και «θέσει» νεοφιλελεύθεροι.
Την ώρα που αυξάνεται η ζήτηση για αναβαθμισμένη δημόσια περίθαλψη , η κυβέρνηση και ο Υπουργός Υγείας κάνουν ότι μπορούν για τη λειτουργική κατάρρευση του ΕΣΥ. Δεν υπονομεύουν απλώς τα μισθολογικά, εργασιακά και ασφαλιστικά μας δικαιώματα . Μας στερούν τη δυνατότητα να κάνουμε με αξιόπιστο τρόπο τη δουλειά μας γιατί αυτό είναι φθηνότερο. Με μοναδικό στόχο την περικοπή κατά 40% του λειτουργικού κόστους του ΕΣΥ , αφήνουν τα νοσοκομεία χωρίς προσωπικό ( με ακραίο παράδειγμα την αδυναμία του Ακτινολογικού Εργαστηρίου να καλύψει την πρωινή βάρδια στην εφημερία της περασμένης Κυριακής ) , χωρίς ή με κακής ποιότητας υλικά , χωρίς επάρκεια αποτελεσματικών φαρμάκων , χωρίς σύγχρονο εξοπλισμό ( με αξονικούς τομογράφους που είναι κάθε τόσο εκτός λειτουργίας ) , χωρίς ανάσα για τους ανθρώπους που - σε πείσμα των προσβλητικών χαρακτηρισμών και της απαξιωτικής μεταχείρισης από την πολιτική εξουσία - μοχθεί καθημερινά για το καλύτερο.
Αυτή η πολιτική είναι κυριολεκτικά «ανθυγιεινή» , έχει κόστος στην ποιότητα της παρεχόμενης περίθαλψης , ιδιαίτερα των φτωχών ανθρώπων. Ήδη υπάρχουν στοιχεία ( βλ. έρευνα του Κέντρου Μελετών Υπηρεσιών Υγείας) που δείχνουν ότι εδώ και ένα χρόνο 4 στους 10 Έλληνες με χαμηλά εισοδήματα στερούνται λόγω οικονομικής ανέχειας ακόμα και βασικές ιατρικές υπηρεσίες ( εμβολιασμοί παιδιών, οδοντιατρική φροντίδα, συστηματική παρακολούθηση και θεραπεία χρόνιων νοσημάτων κλπ) . Αυτή η εξέλιξη που αποτελεί μια πραγματική «υγειονομική βόμβα» στα θεμέλια της κοινωνίας , δεν φαίνεται να συγκινεί κανένα.
Γι’αυτό και σήμερα προέχει η αλλαγή πορείας. Η συνολική αμφισβήτηση του «μνημονιακού μονόδρομου». Γιατί είναι για παράδειγμα αποδεκτό να ενισχύονται πάλι οι τράπεζες με 30 δισ. ( με τη μορφή εγγυήσεων) και να αφήνονται στο έλεος της κρίσης οι άνεργοι, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις , τα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία, οι κοινωνικές δομές , το «βοήθεια στο σπίτι» , τα προνοιακά επιδόματα ;
Η αυριανή απεργία έχει ένα ισχυρό συμβολισμό :
Απέναντι στη βαρβαρότητα του Μνημονίου δεν υπάρχει συντεχνιακή διεκδίκηση, δεν υπάρχει στενό κλαδικό συμφέρον. Όλοι οι εργαζόμενοι και όλα τα συλλογικά αγαθά βρίσκονται στο στόχαστρο.
Αυτό που χρειάζεται επειγόντως είναι η συλλογική συνείδηση της κοινωνίας ότι μπορεί να αλλάξει τη μοίρα της , ότι μπορούν οι άνθρωποι με τον αγώνα και την αυτενέργεια τους να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους.
Ο Ανδρέας Ξανθός είναι μέλος του ΓΣ της ΟΕΝΓΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου